همه چیز رو به زوال است

نیمه شب از تخت تک نفره‌اش پایین آمد، از میز کنار تخت فندک و پاکت سیگارش را برداشت. آخرین نخ سیگار را از پاکت بیرون آورد و به گوشه لبش گذاشت،فندک را زد، نور فندک قاب عکس دو نفره بالای تختش را روشن کرده بود، چند ثانیه‌ای به آن خیره شد بود تا اینکه دیگر فندک گازی نداشت و قاب عکس هم در تاریکی محو شد. حالا نور آتش سیگار تنها منبع نور اتاق بود. کورمال کورمال به سمت میز رفت، چراغ مطالعه را روشن کرد، پر نورتر از همیشه به نظر می‌رسید. نگاهی به ساعت رومیزی‌اش انداخت که ثانیه شمار آن ایستاده بود و انگار به او زل زده بود. بر روی صندلی نشست. دود سیگار از پیشانی‌اش بالا می‌رفت و در لابه‌لای موهای جوگندمی‌اش مخفی می‌شد. عینکی که شیشه‌اش ترک خورده بود را به چشم زد و کاغذ را زیر دستش چرخاند، خودکار را جیبش بیرون آورد و از سمت راست کاغذ شروع به نوشتن کرد. صدای نقطه گذاشتن، تنها صدایی بود که از در اتاق می‌پیچید. دو خط نوشته بود که خودکار از نوشتن ایستاد، با خود گفت: «اه! این‌ هم تموم شد» و سرش را بر میز گذاشت و دیگر برنداشت. سیگار هم چنان دود می‌کرد که لامپ چراغ مطالعه با یک نوسان سوخت. سیگار هم دو دقیقه بعد تمام شده بود.